Rocznica śmierci prof. Artura Hutnikiewicza
Dzisiaj mija 10 rocznica śmierci prof. Artura Hutnikiewicza.
Urodzony we Lwowie, większość życia spędził w Toruniu, do którego przeniósł się w 1946 roku. Zawsze podkreślał swoje ogromne przywiązanie do Torunia, o którym mawiał - "moje małe miejsce na ziemi, mój dom".
W 1946 roku objął stanowisko asystenta w Katedrze Teorii Literatury i Literatury Porównanwczej na UMK. Przeszedł wszystkie szczeble kariery uniwersyteckiej. Przez wiele lat działał w Towarzystwie Naukowym w Toruniu, w Radzie Naukowej Instytutu Badań Literackich oraz w Komitecie Nauk o Lieraturze PAN. Był członkiem honorowym Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza oraz Towarzystwa im. Stefana Żeromskiego. W 1993 roku wstąpił do reaktywowanej Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie. W swoim dorobku miał ponad 200 rozpraw i esejów. Wykształcił w Toruniu 450 magistrów filologii polskiej, 12 doktoró i 8 doktoró habilitowanych. Jego nazwisko wymienił wśród najbardziej znaczących dla polskiej nauki Jan Paweł II podczas pobytu na toruńskim UMK w czerwcu 1999 roku.
fot. www.umk.pl
Przy tej okazji przedstawiamy biografię prof. Artura Hutnikiewicza (za http://pl.wikipedia.org/wiki/Artur_Hutnikiewicz)
Artur Maria Hutnikiewicz (ur. 12 stycznia 1916 roku we Lwowie, zm. 16 kwietnia 2005 roku w Trouniu) – historyk literatury polskiej.
Urodził się we Lwowie jako syn Bartosza Artura, kupca, i Józefy z Hutnikiewiczów, tam też w 1934 roku ukończył szkołę średnią (VI Państwowe Gimnazjum im. Stanisława Staszica) i podjął studia z filologii polskiej i klasycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Po ich ukończeniu został na tej uczelni asystentem prof. Eugeniusz Kucharskiego. W czasie II wojny światowej był karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. W 1945 zmuszony do opuszczenia Lwowa, osiadł początkowo w Wałczu, gdzie pracował jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum. W 1946 roku przeniósł się do Torunia i podjął pracę na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Teorii Literatury i Literatury Porównawczej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1948 roku doktoryzował się rozprawą zatytułowaną Forma motywacyjna w kompozycji powieści Żeromskiego promotorem był Eugeniusz Kucharski. Twórczości Stefana Żeromskiego dotyczyła także rozprawa habilitacyjna Żeromski i naturalizm (UMK, 1956). W 1962 roku został mianowany profesorme nadzwyczajnym, a w 1973 profesorem zwyczajnym nauk humanistycznych.
W latach 1956-1958 był prodziekanem Wydziału Humanistycznego UMK, a w latach 1958-1960 był członkiem Senatu tej uczelni. Kierował Zakładem Literatury XX w. (1956-1968) oraz Zakładem Historii Literatury Polskiej (1973-1986). Od 1981 do 1986 roku pełnił też funkcję Dyrektora Instytutu Filologii Polskiej.
Był erudytą, jednym z najwybitniejszych znawców literatury okresu Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego, szczególnie twórczości Stefana Żeromskiego, Jana Lechonia, Marii Dąbrowskiej i Stefana Grabińskiego.
Opublikował ponad 300 prac naukowych, w tym szereg monografii książkowych, rozpraw i studiów literackich. Jako jeden z nielicznych profesorów egzaminował ze wszystkich epok literackich. Krytycznie wyrażał się o powojennym systemie kształcenia studentów, w którym studenta zmusza się do siedzenia od rana do wieczora na zajęciach, zamiast dać mu czas na samodzielne studiowanie pod kierunkiem wybranego profesora - mistrza. Wychował całą rzeszę wybitnych literatów i naukowców, którzy kontynuują jego dzieło.
Wyróżnienia i nagrody
Pro Ecclesia et Pontifice (1991)
uroczyste odnowienie doktoratu na UMK (2 czerwca 1998)
Honorowe Obywatelsto Torunia (2002)
Wybrane publikacje
Twórczość literacka Stefana Grabińskiego: 1877-1936 (1959)
